Missie
Ik was achttien en liep door de winkelstraat van Zwolle. In de massa zag ik opeens een boze, schreeuwende vrouw. Mensen draaiden hun hoofd om, om naar haar te kijken. Maar het ergste kwam nog. Want ze sleurde een jongen van dertien jaar met zich mee aan een ketting. Aan een hondenketting…
Ik voelde angst, verbijstering en misselijkheid in mijn buik. Vreselijk.
En niemand deed iets. Niemand!
Ik ook niet… Er schoot van alles door mijn hoofd, maar ik durfde niet. Ik sprak me niet uit en ik sprak deze vrouw niet aan.
Die ervaring ben ik nooit meer vergeten. Want ik voelde me schuldig. Dat ik het had laten gebeuren. Dat ik deze jongen niet geholpen heb om een beter perspectief te krijgen.
Ik besloot dat het me niet meer zal gebeuren dat ik toekijk als mensen lijden of hulp kunnen gebruiken.
Waar het kan, wil ik iets betekenen. Ik wil niet aan de zijlijn staan.
- Heleen Siebert -