Ik was bang, verbijsterd, misselijk. Niemand deed iets
Niemand. Ik ook niet. Er schoot van alles door mijn hoofd, maar ik durfde niet. Ik sprak me niet uit en ik sprak de vrouw niet aan.
Ik voelde me schuldig. Ik had het laten gebeuren. Ik had deze jongen niet geholpen.
Op die middag besluit ik dat ik nooit meer aan de zijlijn wil staan.
Waar het kan, wil ik iets betekenen.
Ik werd jeugdhulpverlener. Ik werd teamleider. Ik werd teamcoach
Steeds weer zie ik het belang van persoonlijke verantwoordelijkheid. Over wie je bent en wat je te doen hebt. Over het eerlijke gesprek met je medewerkers. Over de koers die de organisatie vaart en de impact die dat heeft op de mensen.
“Wat kan jij doen om het perspectief te verbeteren?”
Die vraag kenmerkt mij. Je zult ‘m regelmatig horen als we samenwerken, en ik vraag net zolang door tot we het antwoord hebben gevonden. Niet om je te pesten, maar om je bewust te maken van je eigen invloed.
Want het leven vraagt om jouw inzet. De beste stuurlui staan niet aan wal.
Persoonlijke verantwoordelijkheid gaat trouwens niet alleen over jou
Het gaat over jou en de ander. Je hebt het in je organisatie samen te doen, en dat lukt niet als iedereen zijn eigen plan trekt.
Pas als je medewerkers voortdurend afstemmen en overleggen, presteren ze optimaal. Als je team het lef heeft om de prut op te ruimen en de pret te verhogen, krijgt de hele organisatie een boost.
Alsof je in een auto met zeven versnellingen zit.